قدرت آدمي در پذيرش اشتباه و جبران عملكرد است و اينكه بتواند در ميان جمع بالاتر از خويش را أرج و پائين تر از خويش را اكرام نمايد.
و اينكه در اوج خشم بر خويشتن مسلط گردد و لجام زبان از كنترول مغزش خارج نشود.
ضعف اما در خود بزرگ بيني هاي كاذب و شكننده هست كه انسان را در باطلاق توهمات ميان تهي غرق نموده و فرصت بهزيستي را از وي سلب ميكند.
چه بسيار اند قدرتمندان سترگ كه عملكرد آني و بي تدبيرشان پايه هاي استوار نظامشان را متزلزل ميكند و چه خردمند اند آنهائيكه در اوج قله هاي تعالي همواره فراروي شان را علاقلانه مي بينند و نسبت به حقايق موجود بي
تفاوتي نمي كنند.